Beschrijving

Op de grens van Horebeke en Maarkedal in Oost-Vlaanderen, staat ‘De Grote Meneer’, een meer dan honderd jaar oude eik. Op een zomerse dag vertelt De Grote Meneer een verhaal over een eekhoorn die ooit in zijn stam woonde.

Eekhoorn en De Grote Meneer zijn goede vrienden, en ook uil en vos horen bij hun groepje. Tot er op een dag iets verandert. Eekhoorn weet niet meer waar ze voor het laatst haar eikeltjes verstopt heeft. In de weken daarna vergeet eekhoorn steeds meer dingen, ze weet zelfs niet meer hoe ze er zelf uitziet. Dat maakt haar natuurlijk heel verdrietig en verward. Gelukkig herinneren alle vrienden haar eraan dat zij haar altijd zullen herkennen zoals ze was, omdat ze naar haar kijken met hun hart.

Hoe leg je aan een kind uit dat oma niet meer helemaal dezelfde is als daarvoor? Dat ze steeds meer leeft in het vroeger dan in het nu? Helene Poncelet slaagt er opnieuw in een toegankelijk beeld te scheppen over een moeilijk thema door te werken met een sterke metafoor. De inwoners van het bos beseffen dat hun vriendin eekhoorn niet meer dezelfde is, en nooit meer dezelfde zal zijn. Maar ze zijn niet bang om eekhoorn te verliezen: in hun hart zal ze altijd blijven bestaan zoals ze ooit was. De Grote Meneer illustreert op een begrijpelijke manier een steeds verder wegglijdende persoonlijkheid en hoe je hiermee als machteloze toeschouwer best omgaat. Zo toont het verhaal dat vriendschap en geborgenheid ervoor kunnen zorgen dat iemand die zich meer en meer verloren voelt in z’n dagelijkse bezigheden toch nog thuis kan komen.